Sposób badania nieprzewodzących powłok antykorozyjnych, zwłaszcza na stalowych elementach konstrukcji budowalnych polega na tym, że sprawdza się brak przebicia elektrycznego, korzystnie metodą niskonapięciową, powierzchni konstrukcji stalowej w postaci badanej elektrody (1) pokrytej nieprzewodzącą powłoką antykorozyjną (2), następnie ustala się siatkę pomiarową (3), o rozstawie linii b =10÷200 cm, na której w co najmniej trzech miejscach pomiarowych (4) o średnicy ϕ = 10÷100 mm, w co najmniej pięciu równomiernie rozłożonych punktach (5), korzystnie 1 punkt w środku i pozostałe na okręgu, wykonuje się pomiary grubości powłoki grubościomierzem (6), obliczając z nich średnią arytmetyczną, przy czym w tych samych miejscach pomiarowych przykłada się naczynko pomiarowe (7), wypełnione roztworem elektrolitu (8) z zanurzoną w nim elektrodą pomocniczą (9), wykonaną korzystnie z metalu opornego na korozję, po czym badaną elektrodę (1) pokrytą powłoką antykorozyjną (2) w miejscu pomiarowym (4) oraz elektrodę pomocnicza (9) łączy się z potencjostatem (10) i wykonuje pomiary metodą elektrochemicznej spektroskopii impedancyjnej w układzie dwuelektrodowym, przy amplitudzie potencjału 1÷50 mV i częstotliwości 1 MHz÷1 mHz, a zmierzone logarytmy modułu impedancji przy częstotliwości 1 Hz÷10 mHz z uśrednionymi grubościami powłok w tych samych miejscach pomiarowych, po wyznaczeniu zależności korelacyjnej na podstawie funkcji regresji liniowej, umożliwiają obliczenie logarytmu modułu impedancji w pozostałych miejscach pomiarowych na całej badanej powierzchni pokrytej powłoką antykorozyjną (2), a uzyskane wartości modułu impedancji na siatce pomiarowej (3) przedstawia się w formie izolinii logarytmu modułu impedancji (11) tak, że powłoka o niskiej jakości charakteryzuje się wartościami poniżej 6 Ωcm2, a powłoka o wysokiej jakości wartościami powyżej 8 Ωcm2.